.

jutro minął trzy lata jak wzieliśmy do siebie ośmiomiesięcznego Turkucia.. może nie był najbardziej rozgarniętym kotem świata, był leniwy, gruby, nie zawsze trafiał do kuwety, gryzł Alę w łokieć co rano jak był głodny... i właśnie tego będzie nam brakować. kto teraz będzie turlał puszkę z jedzeniem o czwartej rano? kto będzie ostentacyjnie lizał pustą blaszaną miskę i ostrzył pazurki o ścianę? teraz w końcu wyjaśniła się zagadka, dlaczego tyle spał i tyle jadł. szykował się na swoją wielką wyprawę. gromadził energię. wybrał wolność. uciekł z 29 na 30 maja i nie wrócił. niby wiadomo, że czasem kot nie wraca nawet przez tydzień, nawet miesiąc. może niesłusznie, ale Ala straciła już nadzieję na jego powrót. codzienne szukanie, wołanie nie dało rezultatu. nawet ja zostałem zapakowany w transporter, bo wtedy drę się wniebogłosy i istniało prawdopodobieństwo, że mnie usłyszy i się odezwie. szukały go psy, tropiły. Turkuć wyparował. znikł. z wielkim bólem przeszukaliśmy pobocza drogi- i nic. Tak byśmy chcieli żeby wrócił. nigdy mu nie wybaczę, że sobie poszedł. a może jest mu gdzieś lepiej? nic nie jest w stanie opisać bólu jaki się czuje po stracie przyjaciela.

błagam, wróć...